Тілеукен Алдоңғаров, Астана қаласының тұрғыны:

– Ақмола өңірінде 1959 жылы үлкен ауылшаруашылық фестивалі болды. Фес­ти­валь сол кезде Есілдің арғы бетінде ұйымдастырылды. Сол фестивальді та­ма­ша­лайық, жанын­дағы паркті аралайық деп, көрші ба­ламен шешемізден 3 сом ақша алып әлгі жерге бардық. Ол кезде адамдар Есілдің ар жағына ағаш көпір арқылы өте­тін. Фестивальға халық өте көп жи­налыпты. Барсақ, жұрт ығы-жығы. Көршім екеуміз сол маңдағы кару­сельге міндік, түріңді өзгертіп тұратын сиқырлы айна бар екен, соны жағалап жүргенде екі сағат­тай уақыт өтіп кетіпті. Содан үйге қай­тайық деп әлгі көпірден қым­ты­рылысып өтіп бара жатыр едік, көпірдің қолмен ұстап өте­тін аға­шы сынды да кетті. Жұрт жапырыла өзенге құлады. Біз қайта шығып үлгердік. Сол жер­дегі жұрт у-шу болды да қалды. Жүзу білетіндер жүзіп шығып жатты, ал жүзу біл­мей­тіндердің біразы суға кетті. Құтқа­ру­шылар бір­азын шығарғанымен, бірталайы батып кетті. Енді біреулері суға ма­лынған ақшаларын көгалға жайып, кептіріп жа­тыр. Со­ның бәрін тамашалап жүрсек, алыстан бі­реулер зарлап жылап келеді. Қарасақ, бізді жоқтап келе жатқан менің шешем мен көрші әйел екен. Бізді көрген әлгілер өл­гені тірілгендей болып, тағы жылап көрісті. Міне, Астана жайлы балалық шақтан әлі күнге дейін есте қалған оқиға осы еді. Бүгінде ол көпір жоқ.

Көлік жарығы арқылы ақпарат алатын едік

Серік Балтин, Астана қаласының тұрғыны:

– Бұрын қазіргі «Самал» шағын­ау­да­нындағы көпірдің орнында жаман ағаш көпір тұратын. Көктемде Есіл өзені ер­неуінен асып, су деңгейі көтерілгенде әлгі көпір судың астында қалатын. Жұрт содан өте алмай әбігерге түсуші еді. Бәрінен де шопырларға қиын болатын. Бірақ адамнан айла артылған ба? Оның да амалын тауып өтетінбіз. Ол кезде Астанаға Қорғалжыннан келемін. Арғы жақтан бері өтетін көліктерді күтіп тұрамыз. Өйткені олар көпірдің қай тұста қалғанын, қанша тереңдікте батып жатқанын біледі. Сөйтіп, олардан көліктің жарығын жарқылдату арқылы ақпарат алатын едік. Қазір соның орнындағы үлкен көпірді көріп, жаман көпіріміз осындай болады деп ойламаппыз.

Алғашқы бағдаршамның қызығы

Тұрсын Сарманов, Астана қаласының тұрғыны:

– Астана Целиноград бо­лып тұр­ған кезде ең бірінші бағ­дар­шам қа­зіргі Шоқан Уәлиханов пен Кене­сары кө­ше­лерінің қиы­лы­сына ор­на­тылған еді. Сол кез­де әлі есім­де, бір топ шал-шауқан әлгі бағ­дар­шам­ның қасын күл­төбеге айнал­ды­ратын. Қа­раң­ғы түссе болды, бағ­дар­­шам­ның тү­біне үстел қойып, шай ішіп, шах­мат, кар­та ойнап, әң­гіменің тиегін ағы­­­татын. Ал­ғашқы бағ­дар­шам­ның қызығы осы еді. Бүгінде осы­ны айт­­саң, езу тарт­қызбай қой­май­ды.